“Ik begin elke werkdag met het aanzetten van de radio. Radio 538 of Sky Radio. In mijn Top 2000 staat Dancing Queen van ABBA op één. Heerlijke muziek, maar ik ben dan ook een echte danser. Ik heb dertig jaar Ballroom en Latin American gedanst en ook les gegeven.”

“Ik ben een pietje-precies, op het perfectionistische af. Dat past bij mijn hoofdtaak: ieder STOWA-project financieel op het rechte pad houden. Zeker de grote projecten zijn vrij complex qua financieringsstructuur en verdeling van budgetten over de looptijd. Dat moet je goed registreren en monitoren. Met ons moderne geautomatiseerde relatiebeheersysteem lukt dat goed. Ik heb er overigens geen opleiding voor gevolgd, ben er in gerold. Mijn bureau is netjes en geordend, en het is ook echt mijn plek: met foto’s van mijn gezin en twee kleine schilderijtjes van mijn man.”

“Voordat ik bij STOWA aan de slag ging, werkte ik acht jaar op vliegbasis Soesterberg. Ik was  administratieve kracht voor de daar gestationeerde Amerikanen, maar het squadron vertrok er in 1994. Uit de tweehonderd sollicitatiebrieven werd ik uitgekozen bij STOWA voor een gesprek. Ik begreep later vanwege mijn verzorgde taalgebruik, maar ook omdat de brief opviel door een afwijkend envelopformaat.”

“Elke werkdag maak ik een to-do-lijstje. Als dat aan het eind van de dag af is, ga ik heel tevreden naar huis. Maar er zijn dagen dat er niets is afgestreept, dan is er van alles dringends tussengekomen. Dan maak ik maar een lijstje in mijn hoofd van wat ik wel heb gedaan, en probeer daar tevreden mee te zijn.”

“De ‘watermensen’ die hier binnenlopen, schuiven regelmatig aan bij de lunch. Want we zetten er op het kantoor van STOWA gewoon een bordje bij. Ze vertellen graag wat ze precies doen, waar ze aan werken, en waarom dat belangrijk is. Mooi, dat enthousiasme voor het vak.”

“Ik ben soms streng. Zeker tegen mensen die op het allerlaatste moment aankomen met cijfers of informatie die ik nodig heb. Haast aan jouw kant is geen stress aan mijn kant, is mijn motto tegenwoordig. Daar ben ik een tikje streng in geworden.”

“Er stond een keer een jongeman aan de balie, aan de late kant voor een bijeenkomst. ‘Van Oranje’ zei hij toen ik zijn naam vroeg. Ik zei: ‘U staat niet op de deelnemerslijst, hebt u zich wel aangemeld?’ Pas later had ik door wie hij was: Prins Pieter Christiaan. Hij vond het wel grappig, geloof ik, om eens niet herkend te worden.”

“Mijn collega Petra houdt van het werk voor de schermen. Zij doet bijvoorbeeld alle evenementen. Ze is een goede regelaar, charmant en vriendelijk, en heel geduldig. Ik voel mij meer thuis achter de schermen. Zo vullen we elkaar goed aan.”

“Als ik over dertien jaar met pensioen ga, heb ik 40 jaar bij STOWA gewerkt. Ik heb het al 27 jaar prima naar mijn zin, voel me als een vis in het water, dus laat maar komen. Ik kijk er ook naar uit om, zodra het weer mogelijk is, meer op kantoor te zijn. Het voelt nu net als een dagje uit.”

“Office manager heet mijn functie officieel, denk aan: het manusje-van-alles en de spin-in-het-web. Bij zo’n kleine netwerkorganisatie is je functie heel breed. Ik ben ook het gezicht naar buiten, organiseer STOWA-bijeenkomsten, ontvang iedereen en beantwoord telefoon en email. Dat sociale aspect, dat vind ik leuk. Mensen verbinden met elkaar, dat is mooi werk!”

 “Ik heb een heel lijstje spreuken naast mijn computer hangen en strooi er kwistig mee in het rond. Een mooie? Als een rommelig bureau een teken is van een rommelig hoofd, wat zegt een leeg bureau dan over jou?”

“Ik ben een herintreder. Tien jaar heb ik vooral voor mijn tweeling gezorgd, maar in 1999 ben ik weer gaan werken. Dat ik bij STOWA begon, was eigenlijk niet de bedoeling. Ik belde het geplande sollicitatiegesprek af, omdat ik elders al was aangenomen. Maar dat telefoontje werd zo’n fijn gesprek dat ik toch ben gegaan, en de klik was enorm. En dat is nog steeds zo. Ik zit nu 22 jaar bij STOWA en heb echt wel eens rondgekeken. Maar telkens concludeer ik: ik wil blijven.”

“Toen STOWA verhuisde naar Amersfoort heb ik de inrichting mogen doen. Elke ruimte heeft een eigen naam gekregen beginnend met water; de mooiste vind ik zelf ‘Waterdicht’ voor het archief. Ik zorg ook voor toepasselijke cadeautjes voor sprekers en STOWA ‘gadgets’. In het begin van de pandemie hebben we een NAP-peilschaal laten maken die je erop wijst 1,5 meter afstand te houden. Dat bleek een echt collectors item.”

“De lunch op maandag is het belangrijkste moment van de week op het STOWA-kantoor. Op maandag is iedereen er en is het druk. Praten, ook over andere zaken dan werk, is belangrijk. Ik zeg ook altijd: praat met elkaar, niet over elkaar. Sinds de lockdown is het helaas allemaal anders, stemmen we vooral af via zoom. Het gemis is voelbaar.”

“Ik krijg elke dag allerlei vragen binnen per mail en telefoon. Daar zitten hele bijzondere tussen. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Bij het begin van de pandemie waren er ook veel vragen over het virus. Zit het in mijn kraanwater? Ik neem iedereen serieus en beantwoord ieders vraag geduldig. En ik weet inmiddels goed waar welke kennis zit. Ik kan dus pers maar ook gewone burgers goed doorverwijzen.”

“De grootste verandering bij STOWA van de afgelopen jaren is de groei. Toen ik startte was het een club van acht vaste krachten. Die zijn er nog steeds, maar daaromheen zitten nu zo’n 25 mensen die ons flexibel ondersteunen in communicatie, financiën, ICT en zo voort. Dat maakt mijn werk complexer, maar ook leuker. Nieuwe gezichten en nieuwe energie, daar hou ik van.”

“Nog drie jaar en dan ben ik 25 jaar bij STOWA en 65 jaar jong. Dat lijkt me een mooi moment om te stoppen. Ondertussen ben ik al oma en het lijkt me fijn meer tijd door te brengen met de kleinkinderen. Maar eerst doe ik een rugzak om en ga ik door Nieuw-Zeeland reizen. Als kind zou ik ernaartoe emigreren met mijn ouders, maar dat is uiteindelijk niet doorgegaan. Ik ben sindsdien altijd benieuwd gebleven hoe het daar is.”