Waterkeringspecialist Henk van Hemert (DHV, RWS, zelfstandig) leerde Ludolph Wentholt voor het eerst goed kennen tijdens het veenkadenonderzoek naar aanleiding van de kadedoorbraak in Wilnis, die plaatsvond op dinsdag 26 augustus 2003. “Ik zat op dat ogenblik in een vliegtuig terug uit Vietnam, waar ik twee jaar voor DHV had gewerkt. Ik had wel zin in iets leuks. Nou, ik werd op mijn wenken bediend.” Het werd een kennismaking om nooit te vergeten.

“Het grote talent van Ludolph kwam direct aan het licht. Hij wist na de doorbraak door zijn goede contacten binnen een mum van tijd alle betrokken partijen aan tafel te krijgen om te kijken wat we moesten gaan doen. Mensen bij elkaar brengen, snel dingen starten, een project of programma ontwikkelen vanuit de wensen en behoeften in de praktijk. Dat is altijd zijn kracht geweest en dat zag ik daar voor het eerst. Ludolph is overigens vooral een starter, geen afmaker. Als iets liep, liet hij het los en liet hij het over aan anderen om het af te maken. Aan mij bijvoorbeeld.”

Ludolph heeft met zijn aanwezigheid veel betekend voor de bekendheid van STOWA als kennisorganisatie. Iedereen die iets doet met waterkeringen in Noordwest Europa, kent hem. En kent STOWA. Dat vind ik een bijzondere prestatie.”

Rixt Wierda, afdelingshoofd Beheer Watersystemen en Dijken bij WDODelta, was vijf jaar voorzitter van de programmacommissie Waterkeren van STOWA. In die hoedanigheid leerde ze Ludolph Wentholt goed kennen: “De vergaderingen waren mede door zijn aanwezigheid altijd heel leuk.”

“Ludolph is super enthousiast, vol passie over het vakgebied en altijd goedgemutst. (lachend) En af en toe ook wel een beetje chaotisch en wat lang van stof. Gelukkig waren er in zijn nabijheid altijd wel een paar mensen die hem op die momenten in het juiste spoor hielden. Zijn rechterhand Robin Biemans bij STOWA bijvoorbeeld.

Zijn grootste verdienste is voor mij dat hij al zijn werk voor STOWA altijd heel goed afstemde op de mensen die ermee aan de slag moesten. Onderzoek moest in zijn ogen iets opleveren waar dijkbeheerders en inspecteurs wat aan hadden en mee aan de slag konden. Pas dan beschouwde hij een onderzoek als geslaagd. Om de affiniteit met de werkpraktijk te houden, kwam hij ieder jaar bij ons wel een dagje meelopen met een dijkschouw. Dan was hij zichtbaar in zijn element.

Ludolph wist als geen andere theorie en praktijk met elkaar te verbinden, en alle bij het waterkeringbeheer betrokken partijen. En hij had de gunfactor. Voor hem deed je als vanzelf een stapje extra.”

Zijn eerste kennismaking met Ludolph dateert uit 1993. Er was in Den Haag een tiendaags internationaal congres over irrigatie en drainage: ICID. Hij maakte er samen met hem een congreskrant. Vreemd? Helemaal niet volgens adviseur Waterveiligheid bij Rijkswaterstaat Wout de Vries.

“Onze aanwezigheid bij dit congres had te maken met onze achtergrond. Ik had Polderinrichting gestudeerd aan de TU Delft en Ludolph was afgestudeerd in Cultuurtechniek aan de WUR. Rond deze periode ging hij overigens bij STOWA aan de slag als onderzoekscoördinator Waterkeringen. Ik maakte de overstap naar waterveiligheid wat later. Maar ik ben hem, zeker in dat vakgebied nog heel vaak tegengekomen. Uiteindelijk werden we vrienden van elkaar.

Ludolph heeft in mijn ogen altijd een hele goede neus voor dingen die op een bepaald moment urgentie hebben en moeten gebeuren, zoals het veenkadenonderzoek. Maar ook voor de kansen die zich op enig moment aandienen. Denk aan Polder2C’s. Hij nam daarmee soms welbewust een risico, want hij was vaak al ergens mee begonnen voordat de financiering goed en wel rond was. Maar dankzij STOWA kon hij altijd snel acteren, veel sneller dan Rijkswaterstaat bijvoorbeeld. Daar zijn de formele lijnen nu eenmaal wat strakker.

Zijn netwerk is bijna ongeëvenaard. En in dat netwerk kan hij het met iedereen goed vinden, dankzij zijn openheid, eerlijkheid en hartelijkheid. En zijn ontwapende lach natuurlijk.”

Jaap Bronsveld werkt sinds 2005 als specialist Waterkeringen bij Waterschap Rivierenland. Hij leerde Ludolph voor het eerst goed kennen tijdens Kennisdag Inspectie Waterkeringen in 2007, waar hij een praatje hield.

“Ludolph heeft mij altijd doen denken aan een Golden Retriever die kwispelstaartend rondloopt en met iedereen vriendjes is. Hij wist altijd met iedereen in de waterkeringwereld een goede verstandhouding op te bouwen, wat voor zijn werk als programmamanager heel belangrijk is geweest.

Hij kon goed luisteren. Bij het ontwikkelen en uitvoeren van onderzoeksprogramma’s luisterde hij heel goed naar de wensen en behoeften vanuit de praktijk. Het sloot aan bij datgene waar waterkeringbeheerders behoefte aan hadden in het veld. Zo ontstond de Digigids, met schadebeelden. Zo ontstond de Handreiking Inspectie. Zo ontstond ook de Handreiking Grasbekleding, die ik met een team voor Ludolph heb gemaakt. Een handreiking waarin nieuwe kennis en inzichten rond bekleding van dijken hun weg hebben gevonden naar de praktijk.

Als je bij Ludolph met een goed idee kwam, dan gaf hij je de ruimte en het budget om dat verder te onderzoeken, was mijn ervaring. En dat heeft ook persoonlijk iets voor mij betekend, want het heeft mijn zelfvertrouwen een aardige zet in de goede richting gegeven. Hij was overigens vooral van het starten van dingen, afmaken was nooit zijn specialiteit. (lachend) Maar daarvoor wist hij dan vaak wel weer anderen te vinden.”

Ian Hodge and Ludolph are both members of the Kring of Coastal Engineers, an informal network. Once a year the participants visit interesting coastal areas hosted by one of the members. In the network the engineers discuss their work freely and in an open atmosphere.

“I met Ludolph for the first time in 2004, when I attended a meeting of the Kring in Egmond aan Zee. I immediately felt a connection. Ludolph has the ability to make you feel like a lifelong friend, even when you just met him for the first time. (Laughs) And often you hear Ludolph before you see him.

About 2004 we were exploring different ways to better manage our coastline in the East of England. In the Netherlands they already had experience with coastal defense and the method of sand nourishment. Ludolph gave us lots of good advice and brought us in contact with advisors and flood defense experts who could help us further exploring ideas and options.

Over nearly 20 years, he has also attended a lot of conferences in England, sharing his ideas about flood defense, thus influencing our policies on, and methods of coastal defense. He has always been a very good ambassador for STOWA and the Netherlands. I will miss him as a professional. But first and foremost, I will miss him as a very good friend. I wish Ludolph every happiness and many long years enjoying his retirement.